Bretagne is de plek waar ik bijna al mijn vakanties als kind heb doorgebracht. Mijn grootouders komen er vandaan en besloten na hun pensioen het drukke Parijs te verruilen voor het idyllische stadje Vannes. Onze vakanties bestonden voornamelijk uit urenlang spelen op het strand, marktjes afstruinen en in de avonden bezochten we vaak 'fest noz' (traditionele Bretonse volksfeesten) in de omliggende dorpen - waar Bretonse opa's met rode wangen dansen alsof ze nog twintig zijn en de plaatselijke hangjeugd probeert indruk op elkaar te maken.
Nu ik wat ouder ben vind ik het nog steeds heerlijk om terug te keren naar Bretagne. Meer dan ooit besef ik me hoe bijzonder deze plek voor me is. Niet alleen vanwege de fijne jeugdherinneringen en het feit dat mijn grootouders er nog wonen - maar ook omdat ik me besef dat hier op het gebied van eten zoveel te beleven valt.
Ik kan zo genieten van vissersboot 'Popeye' die drie keer in de week tussen twaalf en twee verse vis komt verkopen in de haven (en dan is het echt vechten in de rij voor de beste vis), markten met het lekkerste fruit en bakkers met het knapperigste stokbrood. Zulke heerlijke ingrediënten hebben weinig nodig; dagverse vis op de barbecue met een grote salade en stokbrood en je voelt je als een, tja...koning in Frankrijk.
Toen de groenteboer een grote zak abrikozen die net iets te zacht waren aan mijn moeder verkocht keken mijn broertje en ik elkaar wat vreemd aan. 'Daar gaan we jam van maken', zei ze enthousiast! 'Mam, jam maken op de camping?' De volgende morgen vond ik mijn moeder op een kleedje met een grote pan abrikozen jam. Ik heb mijn liefde voor koken duidelijk niet van een vreemde.
Oude boeken met mooie kaften, antiek servies met bloemen en andere snuisterijen. Ik had alles mee willen nemen. Vanwege de zeer beperkte opbergruimte in ons kleine appartement heb ik me in kunnen houden, maar oh, als ik ooit een groot huis heb....
Deze vakantie was voor ons heel bijzonder, want mijn beide grootouders zijn dit jaar 80 geworden. We waren daar met de hele familie om dit te vieren. 'Papi et mami' hebben ons meegenomen naar een heel fijn restaurant aan het water waar we zoveel hebben gegeten dat we nog nauwelijks konden bewegen. Bij thuiskomst haalde mijn oma als verassing ook nog een grote 'tarte au fraises' tevoorschijn. Oef, ik was even vergeten dat een lunch met mijn grootouders betekent dat je ECHT helemaal wordt volgestopt met lekkere dingen. Maar ik klaag niet hoor :)
Oh en die mooie dame in dat rode jasje, dat is dus mijn oma Clementine!
